Jan Rotgans

9 maart | Ons voorjaarswerkje is ook weer begonnen, vanaf 1 maart vissen we met twee personen op glasaal. De glasaal (jonge aaltjes) vangen we voor Imares Wageningen voor onderzoek. Vanaf dat de afsluitdijk sluizen heeft zijn ze al met dit onderzoek bezig. Elk uur wordt er een netje van één vierkante meter opgehaald, de glasaal wordt geteld en gemeten en dan worden ze weer teruggezet. Een klein aantal wordt ingevroren voor onderzoek. De vangst is nu nog slecht, maar als het water warmer wordt zal het wel beter worden. Op dit moment is de vangst: veel driedoornige stekelbaars, een paar spierinkjes en één glasaal. In de bovenste laag van het water kwam ook al kiezelwier voor. Kiezelwier is een bruine drap dat naar alg ruikt, het is ook een alg go to this site. Een eencellige plankton wordt het ook wel genoemd. De visserlui noemen hem ook wel koeienstront, daar lijkt het erg veel op.
Dat Ecomare deze zomer met ons mee was hebben we ook over koeienstront gesproken, onze ervaring is dat het in beeld komt bij temperatuursstijging of verandering. Ecomare wist te vertellen dat het koeienstront of kiezelwier de bouwsteen is van vuursteen. Vuursteen, dat was er effe eerder dan de afsluitdijk.

24 februari | We hebben een ontzettende leuke avond gehad met de dia-avond van Piet de Vries. Buiten dat Piet een smeuïge verteller is hebben we ook mooie leermomenten gehad. De mooie contouren van zand langs het strand kennen wij wel, allemaal zandheuveltjes die allemaal dezelfde richting opwijzen. Of een mooi gevormd prieltje (gelutje)op het wad die op een drakentong lijkt ofzo, die vormen zijn ons niet onbekend. Ze zijn jammer genoeg zo vanzelfsprekend dat we ze vaak niet meer opmerken.
Wat wij niet wisten is dat exact dezelfde figuurtjes er ook in het groot zijn. Op 1.5 kilometer hoogte maakt Piet foto’s en als je er geen commentaar bij zou hebben zou je zeggen dat de foto een meter boven een geultje of strand gemaakt zou zijn. Prachtige info over de Duitse Waddeneilandjes waar ze met paard en wagen of een treintje met een grasmaaiermotor naar toe reden. Sommige klanten noemen ons Wadkenners bij uitstek. Dat mogen ze wel zeggen, maar wij weten zeker na deze avond dat we nog heel veel niet weten.

7 februari | Een paar dagen voordat de Ouwe dood ging zei hij: ik moet je toch nog wat vertellen voordat het te laat is. Net voor en net na de tweede Wereldoorlog gebruikten wij katoen en sisal, het keerwant wat we maakten zat onder sleep en een pond lood op een meter. Dat net het nylon op de markt kwam wist ik nog niet dat er één derde rek in zat, terwijl katoen en sisal kromp, rekte deze rommel. Toen heb ik het net maar andersom neergezet en het rek als elastiek gebruikt. Voortaan geen honderden kilo’s lood meer op je nek (de onderkant werd niet door lood maar door de rekspanning op de grond gehouden) en geen netten die meer verrotten konden.
Of de lezers van dit stukje hier iets van begrijpen, daar gaat het eigenlijk niet om. Waarom we een greep van dit soort verhalen opnoemen is om de manier van kennisoverdracht. Als wij zo’n verhaal horen vertellen hebben we er direct een beeld erbij en het is ook direct duidelijk voor ons. Al generaties lang wordt op deze wijze de kennis doorgegeven, wat voor ons de gewoonste zaak van de wereld is. Dit is naar de overheid toe niet uit te leggen, want alles wat niet op papier staat bestaat niet. Het is maar goed dat het Wadvissersgilde op papier staat, aars bestaan we niet.