Column

12 april | Afgelopen zaterdag was de eerste wadexcursie. Gelukkig was het mooi weer en de temperatuur was ook aangenaam. Het is toch maar weer afwachten wat er allemaal nog is, of beter wat er gezegd wat er al is op het wad na zo’n koude periode. Dat we de haven uit gingen en we keken richting Den Helder over het drooggevallen wad zagen we een gele waas van dode kokkels. Dat was ook op de Zuidwal, onbeperkt lege schelpjes van kokkels.
Tijdens de vaart naar het Amsteldiep spotten we vier bruinvissen. Die zwommen mooi voor de kop van het schip. Mooi gezicht hoor. Volgens Ecomare eten de bruinvisjes kleine dikkopjes, met hun kleine snuit is dat mooi eten voor ze. Dat we een trekje met het sleepnet gedaan hadden kwam dat verhaal wel goed uit. Wat kliene botjes en hele kleine garnaaltjes en veel dikkopjes. Dikkopjes heten officieel grondels.
Gelukkig lagen er op het wad ook nog voldoende levendige kokkels. We benne blij dat we weer naar zee kenne. Anekdote, oude visserman Jan van Aafke vertelde ooit : “Ik ben blij dat de palen staan, dan ben ik blij dat de fuiken in zee staan, dan ben ik blij dat ik paling vang en dan ben ik weer blij dat de fuiken er weer uit gaan. Ik ben altijd blij”.

29 maart | Twee van ons zijn ‘s nachts aan het glasaal bemonsteren. Voor Imares doen we samen met zes andere collega’s om de beurt een weekje ‘s nachts vissen op de spuisluis, elk uur een netje ophalen voor onderzoek.
Wij waren de laatste in de pool dus er was al drie weken gevist. De berichten waren wel aardig, het leek wel op een toename van de vangst. Dat wij aan de beurt waren ging de wind naar het oosten met vijf graden vorst en een gevoelstemperatuur van 15 graden onder nul, dat was het ’s nachts dus ook. Bij een wassende maan en die strenge kou was de vangst weer terug bij af. Touwen, netten en de plek waar je werkt liep vol met ijs, binnen vijf minuten! We lopen toch al een aardig tijdje mee, maar dit is voor ons ook nieuw.
Buiten dat het koud was, was er ook geen water, ons schip stond aan de grond in de haven van Den Oever en ook de pontons van Nutec voor aan de Oostkade hingen op half 11. Als we dan weer terug naar boord gingen om te ontdooien zeiden we tegen mekaar: “We heuwe niet veul last van de opwarming van de aarde momenteel!”

15 maart | Vorige keer hebben we het over de oude sportvisvloot gehad, maar daar zijn nog wat herinneringen en anekdotes bijgekomen. Het was een vloot in de jaren ’60 /’70 met heel veel verschillende scheepjes, maar wat ook een bijzonderheid was waren de toiletten, of de wc, hoe je het maar noemen wil. De meeste schepen hadden een pisbak aan boord, het waren toch bijna alleen maar kerels en die hadden aan een pisbak genoeg. Dit creatief design bestond uit een trechter die tussen twee plankjes getimmerd was. De wat modernere uitvoering was een trechter die aan de achterkant plat was, dit waren oude opvangbakken die onder een dakgoot zaten en nog van gietijzer waren.
Bij één van ons zat de trechter achter in de stuurhut waar de klanten konden pissen, onderaan de trechter zat een slang die in de goot liep van de stuurketting. Als je dan aan het stuurrad draaide liep het zeik vanzelf overboord. Er waren ook pisbakken die aan dek stonden boven het palingbun, dan was je er ook van af. De houten huuskes stonden ook bij de wat grotere schepen achterop de kont.
De schippers kregen ook veelal een borreltje aangeboden door de klanten, bij een schipper stond een lege jenever fles met een trechtertje onder de lier, als hij dan een borreltje aangeboden kreeg en hij vond dat hij al genoeg gehad had goot hij hem leeg in het trechtertje. In dat flesje zat dus jenever, cognac, bitter, enzovoort, alles door elkaar. Als alle drank op was hadden ze altijd nog een reservedrankje.

1 maart | Even terug in de tijd: in de jaren ‘60/’70 kwam de sportvisserij op gang. De generatie voor ons heeft dat nog meer meegemaakt, maar wij hebben daar ook een glimp van meegepikt.
De sportvissers verzamelden veelal bij de pieren, winkels die aas verkochten daar werd koffie geschonken en verteld met welk schip ze mee konden. Sommige van de klanten hadden al een boot besproken en gingen naar hotel de Haan om eerst een cognac en koffie te nuttigen. De haven lag vol met oude scheepjes die met sportvissers gingen varen. Op de haven reden nog een paar ouwe kerels om aan passanten te vragen of ze al een schip hadden gevonden, als dat niet zo was konden zij dat regelen. Die zelfde ouwe kerels hadden waarschijnlijk de zelfde leeftijd als wij nu, maar wij zijn vanzelf nog niet oud! Er waren schepen die als garnalenschip hadden gevaren, maar inmiddels uit de tijd waren, er lagen nog een paar ouwe botters, veerbootjes uit Amsterdam en binnenvaartscheepjes. Een zeer gevarieerde vloot waar je direct niet op uitgekeken was.
Om de motoren ‘s ochtends te starten was een feest, één cilinder twee, drie tot 8 cilinders hoorde je aan de gang geslingerd worden. Bij de wat oudere rook je de ingespoten ether om het apparaat aan de gang te krijgen, de oude botter moest met een touw aan de gang getrokken worden. Bij een aantal zag je een conservenblikje de lucht in vliegen tijden het starten van de motor, dit blikje zat op de pijp voor het inregenen. Dikke uitlaten liepen bij sommige over dek naar de zijkant en sommige door de stuurhut recht omhoog. De dekbekleding van de schepen bestond uit buithout die van de afsluitdijk gehaald was, koolteer of lijnolie met siccatief en oude vloerbedekking. Dit waren de varianten materiaal wat op het dek gelegd was. De meeste kookten met een petroleumstel en de wat modernere hadden een gasfles, pruttelkoffie was standaard.
Er was een hoop te zien en de klanten wilden voor geen goud het ochtend-schouwspel missen. Een mooie anekdote over een groepje sportvissers die al jaren lang bij hun zelfde schipper de motor moesten aan trekken met een touw. Het touw werd door de schipper om het vliegwiel gewonden en de vijf kerels moesten de motor door zijn compressie aantrekken, dat lukte bijna altijd, maar er moest ook wel eens een nieuwe poging ondernomen worden. De vijf kerels hadden afgesproken`als de motor loopt lopen wij door met het touw tot over de dijk. De motor liep in één keer maar de mannen liepen door, door de herrie van de motor heen riep de schipper ze terug maar ze deden net of zij hem niet hoorden en renden over de dijk weg. Een half uur later zijn ze terug gekomen.

15 februari | Tijdens de jaarwissel en een nieuwe agenda is er een foutje opgetreden en is er een dubbele boeking gemaakt. De fout zat in de verkeerde datum opschrijven, er was gevraagd voor de 25^e en er was opgeschreven de 15^e van de maand. Als je daar achter komt krijg je het wel effe benauwd, maar ik ben toch maar open geweest naar de klant. Het is mijn fout en ik moest het oplossen. Gelukkig was er van het gilde nog een schip beschikbaar die het zelfde product kan aan bieden dus werd het opgelost. Wij hebben de mooie afspraak met elkaar dat als we een groep moeten overnemen wegens omstandigheden, alle prijzen en voorwaarden (ook al is het een aanbieding voor familie of kennissen) volledig worden overgenomen. Als er dan een keer een groep omgezet moet worden heb je daar geen spanning van en over de invulling en verzorging van de dag hoef je je helemaal geen zorgen te maken.
Vijfentwintig jaar geleden, de eerste groep die geboekt had voor het vissen met een sleepnet voor de datum 26 maart. De beste meneer heette Bart van zijn voornaam. We hadden nog geen agenda dus het werd op de achterkant van de kalender geschreven. Er was een groot bord in te tuin gezet en dan hopen dat daar klanten op af komen. Het bord stond nog geen week in de tuin of er klopt een kerel aan de deur om de dag van 26 maart te boeken en door te spreken. De heer Bart vertelde zijn wensen wat hij die dag wilde en zou zijn gegevens achterlaten. “Nou dat hoeft niet, want die heb ik al genoteerd”, waarop hij een beetje vreemd keek. Ik zeg niet dat het op de achterkant van de kalender staat, want dat komt niet echt professioneel over. Hij zei: “ik fax de rest wel even door deze week”, waarop ik antwoordde: “wacht daar nog even mee, want hij hapert een beetje de laatste tijd”. Jezus nou moesten we ook nog een fax kopen, we hadden zo’n ding helemaal niet.
Inmiddels waren we twee maanden later en liep het tegen 26 maart aan. Bart belde om de dag door te spreken en effe later belde nog een Bart om de dag door te spreken. Jawel hoor, de ene heette Bart van zijn voornaam en de andere heette Bart van zijn achternaam. Hoe kan je het bedenken als je net begint?! De eerste vaart twee groepen op één dag!
De ene Bart kwam uit de Wieringermeer, ijzervlechter en de andere Bart van de posterijen uit Den Haag, dit vergeet je namelijk nooit meer. Het is opgelost, de ene Bart uit de Wieringermeer heeft de dag verzet naar 16 april 1989. Het was die dag meer dan 20 graden, een zomerse dag. We hadden een warnetje uitgezet van 120 meter en die hing helemaal vol met tong, zoveel hadden we er nog nooit in gehad en later ook nooit meer meegemaakt. Dit vergeet je dus namelijk ook nooit meer.

1 februari | Een gezelschap van een natuurorganisatie wilde een stuk het wad op. Vrijdag was het stralend weer, het was wel een gemartel om uit de haven te komen want er lag veel ijs. Op vrijdagochtend hadden de garnalenschepen de haven al behoorlijk los gemaakt, maar aan de Oostkade lag nog een dik pak ijs waar je bijna overheen kon lopen.
Eenmaal buiten de haven was het mooi zonnig weer en er zaten duizenden scholeksters net om de hoek van de haven richting het Schor. In het visjagersgaatje lagen veel zeehonden, meer dan anders en vlak tegen het vaarwater aan. Toen we eenmaal midden op het wad waren, een stuk de Texelstroom op, werd het mistig en niet z’n klein beetje ook. Zicht van minder dan 50 meter, potdicht dus, dan kan je eigenlijk niks meer. Niet wadlopen en ook geen vogels spotten. We wilden graag de ijseend zien richting de Westkom, dat legt hemelsbreed tussen Wieringen en Terschelling in. In het scheurrak onderweg naar de Westkom liepen we in een ijsveld, daar zijn we achteruit maar weer uitgevaren want je weet niet hoe groot zo’n veld is en hoe dik het ijs wordt. Deze ijsmassa’s komen van de droge platen af, “de waardgronden”.
Op de terugreis hebben we onder de afsluitdijk enorme groepen toppereenden gezien, zoveel dat het wel eilanden leken, maar het was vertekend door dat slechte zicht.
Ook met dit weer en omstandigheden is het Wad mooi.

 Watch Full Movie Online Streaming Online and Download

18 januari | Zaterdag 26 januari organiseert het Wadvissergilde samen met gemeente Hollands Kroon, Staatsbosbeheer en Landschapszorg Wieringen een lezing in café de Harmonie in Hippolytushoef.
Deze avond zal er uitleg gegeven worden over het Schor Den Oever door Staatsbosbeheer en Landschapszorg.
Wij hebben ons hele leven al langs het Schor gevaren en er ook wel naar gekeken, maar dat daar zoveel te zien is konden wij niet bedenken. Dat is ook de reden dat we daar  aandacht aan willen besteden, om dat met andere te delen. Na de pauze komt Geurd Busser de Waddenschilder, hij schildert het Wad maar heeft daar ook een mooi verhaal over, zoals ons dat verteld is.
Wij hopen dan ook weer op een mooie avond, net zoals vorig jaar met Pieter de Vries van Texel, waar we nog steeds mooie reacties van hebben.
Een kopje koffie bij aankomst en het entree is gratis.

Watch Full Movie Online Streaming Online and Download

14 december | Volop plannen om Wieringen en vooral  Den Oever gebruiksvriendelijker te maken voor de toeristen: dat is wat wij mee krijgen van het Masterplan Den Oever. Nou is het behoorlijk lastig om bij te blijven want dat plan verandert ook nog wel eens. Maar daar kunnen we gelukkig wel mee omgaan want in zee moet je je programma ook wel d’r eens omgooien omdat bijvoorbeeld het weer niet mee werkt.
Met het Wadvissersgilde proberen we een lange lijn uit te zetten. We bundelen onze kennis en proberen het materiaal wat we in huis hebben maximaal te benutten en in te zetten. Met dit systeem werken we al jaren en we kunnen dan ook met minimale investeringen ons werk blijven uitoefenen.
Nu er geruchten over het eiland gonzen dat het VVV kantoor op het spel staat, worden we daar wel een beetje ongerust van. We zijn toch bezig om Wieringen op de kaart te zetten? Nou zijn het nog maar geruchten en er schijnt nog niets zeker te zijn, maar als het VVV in den Oever zou verdwijnen zou dat ons behoorlijk klanten schelen, en waarschijnlijk de hele sector toerisme.
Het is voor de sportvisserij-bedrijven nu wel winter en mogen we even in de winterslaap, maar een vinger aan de pols houden en op tijd in actie komen kan geen kwaad!

30 november | Vorige week op tournee naar Texel. We waren uitgenodigd door een ondernemingsvereniging op Texel die een avond organiseerde bij het NIOS over Natura 2000. Er werd van ons gevraagd om ook iets te vertellen over ons werk en wat er aan vast hangt. Het was een behoorlijk gedreven discussie over de reglementen en natuurwaarden en alles wat er aan vast zit. Wie zijn wij om daar een mening over te verkondigen? Dat doen we wel, maar dan nog even voor ons zelf. We hebben een impressie gegeven over hoe nu en 40 jaar geleden het vergunning verlenen ging.
De vergaderingen en overlegbesprekingen van deze tijd gaan onder andere over: Natura 2000, habitatrichtlijnen, ecosystemen, leidraad artikel 20-gebieden, VIBEG akkoord, Viswad, beheerderplannen, haalbaarheidsonderzoeken, migratieproblemen, kennisdocumenten, Europees logboek, elektronisch logboek, milieu-effectstudies en opschalingsprogamma’s. Daar kan je avonden over vergaderen en mailen en bijeenkomsten over organiseren.
Nu 40 jaar terug. Wij hadden 5 fuiken in de sluiskom staan en daar werd de kost mee verdiend. Nu wilde de ouwe (de schipper) wel wat palingstek erbij, dus moest dat aangevraagd worden bij de visserijopzichter die opziener werd genoemd. Het schip waar de opziener aan boord was lag in de haven van Den Oever dus er werd een gesprek aangevraagd. Aangekomen op dat schip vertelde het personeel dat de opziener beneden in zijn kamer zat. “Oh ja, als je zijn kantoor in ga, moet je je pet af doen”,  werd er gezegd. Onder aangekomen bij het kantoor van de opziener klopten we en werd er “binnen” gezegd. Met de pet in onze handen stonden we dan tegenover de opziener, er stonden twee stoelen achter ons en ik zou ze al aanschuiven. De opziener zei: “hoeft niet, blijft u maar staan”. De ouwe vroeg of hij nog een palingstek er bij kon krijgen. Het was muisstil in het kantoor en het enige wat ik hoorde was mijn eigen slik (kwijl). De opziener zei: “ik neem het in overweging, u kunt gaan”.

16 november | Wij hebben een mooie infomap gemaakt met behulp van het Europese Visserij Fonds EVF. Een mooie brochuremap waar je je flyers kan instoppen op de wensen van de klant. Wij hebben op verzoek of tip van een school een aanbieding gemaakt: als wij een aantal arrangementen kunnen verkopen aan een school dan komen wij een lezing geven. Er zal uitleg gegeven worden over hoe je selectief kan vissen, bijvoorbeeld dat er geen zeehonden in een fuik kunnen, maar andere vissen wel, hoe je paling kan laten ontsnappen en andere vissen in de fuik blijven zitten.
Ook zal er een beeld gegeven worden hoe het leven van een visserman er 30 jaar geleden uitzag. De eerst twee lezingen staan op de agenda en wij zij erg benieuwd hoe de scholen er op zullen reageren. Het is voor ons een mooie uitdaging en we hebben er zin in (maar vinden het wel spannend).
Circa 40 jaar geleden dat we van school af kwamen dachten we: “hier kom ik  nooit meer”, maar nu raken we weer naar skoel.